Deze novelle heeft op me een sterke indruk gemaakt. De roman Het behouden huis van Willem Frederik Hermans is een heel kort verhaal. Het heeft niet zo veel personages, eigenlijk alles draait om een soldaat. Maar ondanks het feit dat het zo’n dun boekje is, is het echt bijzonder hoe de schrijver met zo weinig bladzijden zo veel heeft gezegd. Wat de literatuur van de Tweede Wereldoorlog betreft zijn er enkele, of beter, veel gemeenschappelijke eigenschappen. Het gaat meestal over de catastrofe die Duitsers hebben veroorzaakt, het vreselijke venietigen van de Joden, concetratiekampen... Maar is dat eigenlijk de hele oorlog? Is het mogelijk dat er alleen één beeld van de gebeurtenissen bestaat? En is het echt mogelijk dat we de Tweede Wereldoorlog als zwart-wit kunnen beschouwen? Over die vragen gaat het precies in deze novelle. Met dit boek relativeert Hermans de Duitsers en de partisanen. Er bestaan geen absolute begrippen. Niets is alleen goed en niets is alleen slecht. Er zijn altijd belangrijke nuance’s en die worden vaak vergeten. Maar door deze kleine, maar essentiële details is ook de andere kant van de medaille te zien. Zowel in deze roman als in Hermans’ latere boeken over de oorlog, berust het onderscheid tussen goed en kwaad op willekeur, ‘moedwil en misverstand’. Het was te verwachten dat de partisan problemen met de Duitsers zou krijgen maar het liep helemaal andersom. Het behouden huis is een krachtig verhaal met een sterke en duidelijke boodschap dat niets eenvoudig is vooral al het over de oorlog gaat.