Deze dagen ben ik niet te veel vrolijk. Er zijn enkele redenen daarvoor. Zoals jullie wellicht allemaal weten, komt de examenperiode voor ons weer heel dichtbij. En ik heb helemaal geen concetratie om te leren. Daarnaast hebben wij ook een hoop verplichtingen: essays, presentatie, tests... Ik weet niet van wat te beginnen. Mijn organisatie is zoals altijd een echte ramp.

De andere reden voor mijn somberheid is dat het einde van mijn favoriete serie van allertijden nadert. Eigenlijk is er nog maar een episode! Ik ben echt triest. Dat is de enige serie die me nog niet heeft teleurgesteld. Elke episode was boeiend, grappig met een woord uitstekend. Ah, ja, in kwestie is Californication. Ik kan niet wachten voor de zesde seizoen!

En nu ga ik een voorlaatste episode van Californication bekijken en daarna met studeren beginnen. Joepie!

Oorlogsfictie aan de andere kant, zoals het woord zelf zegt is een soort literatuur die niet een ware gebeurtenis beschrijft en de personages bestaan ook niet in de realiteit. Misschien zijn ze geїnspireerd door sommige reële feiten maar we kunnen ze niet letterlijk begrijpen. Voor veel jonge auteurs, die volwassen werden in de oorlog, blijken de oorlogservaringen bepalend te zijn geweest voor hun schrijverschap. Zo zei W.F. Hermans in een interview: ‘Mijn hele jeugd stond in het teken van de oorlogsdreiging”. In de roman Het behouden huis geeft Hermens zijn eigen filosofie qua oorlog en vertoont ook de andere kant van Duitsers wat ook belangrijk is. Niets is alleen wit of zwart en soms is ook een objectieve mening nodig. Andere interessante manier om met de oorlog te omgaan zagen we bij Gerard Reve in zijn roman De avonden waarin hij geen enkele keer de oorlog vermeldt, “maar terecht tekent de schrijver K. Schippers daarbij aan: ‘als ik het boek herlees is die oorlog voor mij op iedere bladzijde aanwezig. Het boek is een monument van het verzwijgen.

---

In de literatuur na de oorlog, in de jaren veertig en vijftig speelt de oorlog een onzettend belangrijke rol. Als de resultaat, verscheen er een uniek begrip: Holocaust- literatuur. Daaronder verstaan we enkele genres: egodokumenten(dagboeken, brieven...), boeken die na de oorlog zijn geschreven die eigenlijk herinneringen van Joden zijn en ten slotte oorlogsfictie die door niet-Joodse auteurs is geschreven. Toen werd de literatuur een soort hulpmiddel die nodig was om catastrofe, pijn en trauma’s proberen te begrijpen en te verwerken. Niemand kon tijdens en vooral na de oorlog dezelfde wezen blijven. Hoewel mensen zo snel moglijk de gruwelijkheden van de oorlog wilden vergeten, was de oorlog toch een onvermijdelijk thema.

Egodonkumenten zijn een echt specifiek verschijnsel in de literatuur omdat ze volledig authentiek zijn. Auteurs hebben hun echte gevoelens, gebeurtenissen, gedachten beschreven. Ze verzonnen niets. Alles is echt . Natuurlijk zijn ze subjectief maar dat is de schoonheid daarvan. Het wereldbekende oorlogsdagboek van Anne Frank bevat haar adolescente leven, vragen over haar eigen identiteit maar ook gedetailleerde beschrijvingen van het huis waar ze woonde en hoe de situatie binnen het Achterhuis was en ook wat ze over die situatie buiten wist. Dat zijn nuttige informatie want op die manier krijgen we beter inzicht in de oorlog. Aan de andere kant shreef Etty Hillesum over haar leven toen ze in Westerbork was. Er is vooral en bijna uitsluitend sprake van een schaamtegevoel. Een werk dat alleen kan bestaan door overwinning van deze schaamte. Daar ligt in eerste instantie het belang en de bekoring van dit dagboek, een ego-document bij uitstek

---

Er bestaat waarschijnlijk niemand die voor de film Breakfast at Tiffany's niet heeft gehoord. Op het boek die over films die iedereen moet zien gaat, is ook poster van deze film. Die film is een echte klassiek. Die film was ook een punt van doorbraak voor een bijzondere, mooie en intelligente actrice: Audrey Hepburn.
Audrey werd in Belgie, Brussel geboren. Ze was uit rijke familie. Haar vader was een Britse bankier en haar moeder was Nederlandse aristocate barones. Toen haar ouders scheidde woonde ze samen met haar moeder in Arnhem en toen begon ook de Tweede Wereldoorlog. Ze was een tijdgenoot van Anne Frank. Later toen Audrey haar dagboek heeft gelezen was ze "nooit meer dezelfde", het dagboek heeft ontzettende indruk op haar gemaakt.
Na de oorlog wilde ze een succesvolle balletdanseres worden maar dat lukte niet. Ze begon met acteren. Voor haar eerste grote film Roman Holiday heeft ze Oscar voor Beste Actrice gekregen! Die film is echt goed en grappig.

Haar andere bekende films onder andere zijn: Funny Face, How to steal a million, allebei zijn best grappig en leuk.

Ze was ook een mode-icoon door haar elegante en unieke stijl. Tot nu toe blijft ze een grote inspiratie voor de mode wereld.

Ze sprak vloeiend Engels, Nederlands, Frans, Spaans en Italiaans!!

Persoonlijk ben ik dol op die oude, goede films met hart en ziel. Ze kunnen mijn stemming verbeteren en je kan altijd isets nuttigs leren.

P.S. Hier kunnen jullie horen hoe ze Nederlands praat: http://www.youtube.com/watch?v=2-eivVzNDUw

De tweede semester van de Literattur begon met een heel zware thema's: TWO, vernietiging van de Joden, concentartiekampen... Het is echt moeilijk om zich te voorstellen wat er gebeurde. Zoals veel critici hebben gezegd zijn die tijd en gebeurtenissen simpel onbeschrijfelijk. Ik ga helemaal akkoord ermee. Daarom dachte ik een beetje aan een schrijver die op me vorige semester een sterke indruk heeft gemaakt. In kwestie is Slauerhoff.


Deze bijzondere kunstenaar die een speciale plaats in de Nederlandse literatuur heeft was gefascineerd door de Oosterse cultuur. Dat is geen verrasing. Hij reisde heel veel op de schip. Hij had zijn eigen filosofie qua het leven. Zijn passies waren exotische plaatsen zoals China, Hongkong Japan , Zuid-Amerika, de Afrikaanse Goudkust...

Hij kon nooit een vaste verblijving vinden. Zijn romans en verhalen zijn sterk geïnspireerd door de diverse werelddelen die Slauerhoff als scheepsarts tijdens ontschepingen heeft bezocht. Hij had een duidelijke belangstelling voor landen zoals China en Portugal en beschreef hen in zijn gedichten, verhalen en romans. De gedichten Ochtend Macao, Het eiland Kau Lung Seu, Landschap zijn de voorbeelden daarvoor. Slauerhoff toont grote belangstelling voor de Portugese dichter Camoës die een rol in Slauerhoffs roman Het verboden rijk speelt. Slauerhoff schrijft over Shanghai in onder andere zijn dagboeken.

Ik heb ook zin om naar een warm, zonnig land te gaan. Ver van deze sombere dagen en saaiheid...

---